Een tehuis, dan denk je toch gauw aan een bejaardentehuis of kindertehuis. Een geestelijk tehuis heeft daarmee niet meteen een positieve connotatie. Toch bleef hij bij mij hangen, nadat emeritus-collega Els de Clercq het woord, geestelijk tehuis, gebruikte op Witte Donderdag tijdens de (bijzondere) maaltijdviering in onze kerkzaal. In eerste instantie dacht ik dat het een verspreking was. De rode wijn was immers al aangebroken.
Tot ik vandaag, op de dag van de deadline voor de kopij van dit maandblad van juni, een e-mail kreeg van deze collega. Ze zoekt voorzichtig een weg in het religieuze domein van Arnhem en verwoordt dat prachtig in een door haar ingezonden stuk. Het woord ‘tehuis’ was bewust gekozen en ook bij haar blijven plakken. Op Paasmorgen, in de inleiding op de lezingen, had ik geopperd dat de zondagse viering die ochtend als een geestelijk tehuis mocht zijn, waar de Eeuwige een feestmaal voor ons heeft aangericht (Jesaja 25:6-9). Wat een vermeende verspreking niet al teweeg kan brengen.
Een geestelijk tehuis
Een geestelijk thuis of een geestelijk tehuis, het maakt eigenlijk niet zoveel uit. Mijn wens en hoop is, dat we in onze gemeente en gemeenschap een plek kunnen zijn waar we voor elkaar klaarstaan, naar elkaar omzien en samen iets beleven van dat wat ons overstijgt. Dat betekent voor mij dat we durven te benoemen wat we voelen, hoe vreemd dat soms mag klinken (niet in de laatste plaats aan onszelf), ons mogen uiten op onze eigen manier, van elkaar leren in liefdevolle omgang.
De kerk als plek, waar rust gevonden kan worden en taal om dat wat we niet begrijpen of bevatten wellicht van markeringen te kunnen voorzien. Zodat we in deze zoektocht van het leven (of in de religieuze contreien van Arnhem) mogen weten dat we niet alleen zijn, dat anderen voor ons al lang eens dachten en voelden waar wij mee rondlopen, worstelen, vechten. Een plek van bezinning, maar ook een plek waar we de moed hebben onszelf te zijn en te laten zien. Zonder maskers. Als in een waar geestelijk tehuis.
Ds. Jaap Marinus
Foto: Roely @ Flickr.com