Politiek vanaf de kansel, kan dat? Of eigenlijk is het breder: mag een dominee, een kerk, een kerkgenootschap zich bemoeien met de politiek? Is de scheiding van kerk en staat niet een grote winst in de ontwikkeling van onze samenleving en ieders vrijheden daarin? Die vraag houdt me meer en meer bezig. De verkiezingswinst van de PVV heeft vele gelovigen ontsteld en de petities vliegen mij inmiddels om de oren. De ondergrens van de menselijke maat zou zijn bereikt, extreemrechts is aan de macht en gelovigen die hun mond vol hebben van naastenliefde moeten nu ingrijpen. Voorbeelden en anekdotes van de jaren ’40 komen voorbij en politiek rechts en links lijken mijlenver uit elkaar te zijn gedreven.
Ook Jezus had geen blad voor zijn mond als het ging om de ondergrens. Blinden aan de poort, melaatsen, prostituees en de door de samenleving uitgekotste tollenaars hadden menselijke naastenliefde juist nodig. Bij onrecht werd Jezus boos, nam hij het op voor de verstotenen en had aandacht voor hen die in de ogen van de samenleving niets waard waren.
Jezus volgen
Is het dan niet onze plicht om op te staan tegen onrecht? Onrecht dat wellicht niet meer lijkt op dat van 2000 jaar geleden, maar bijvoorbeeld de asielcrisis en klimaatcrisis, vragen die geen actie van ons? Menig gelovige staat met eXtinction Rebellion (XR) op de snelweg te demonstreren. Tegen het beleid van Israël, tegen fossiele brandstof, tegen plannen van het kabinet, vóór de boeren. En dan is er aan de andere kant extreem- of zogenoemd domrechts. Die staan aan de andere kant, vinden het allemaal maar onzin, wuiven problemen weg en wijzen andere oorzaken voor problemen aan.
De vraag is wat mij betreft of we als kerk actief moeten propageren dat we meedoen aan een van beide kampen. Meedoen met protesten en aan de moreel ‘goede kant’ gaan staan? Een whatsappgroep van de kerk om onszelf te kunnen verzamelen tegen een Koranverbranding in de binnenstad? Ik begeef me op glad ijs, ik merk het als ik dit schrijf. En toch wil ik jou als lezer een alternatief meegeven, waar wij als gelovigen of christenen in 2000 jaar tijd misschien wel veel beter in zijn geworden. Geen klakkeloze volgers van Jezus, maar voorzichtig zijn met opstaan tegen (potentieel) onrecht.
Dubbele empathie en humor
Degene die mijn ogen opende voor een andere weg was rechtbankverslaggever (niet eens een theoloog) Chris Klomp, die in de week na de aanslagen door Hamas in Israël op 7 oktober vorig jaar een stuk schreef over dubbele empathie. Kunnen we het opbrengen om niet met de vinger te wijzen naar de fouten, geen kamp te kiezen, maar het gewoon verschrikkelijk vinden wat er in de wereld gebeurt? Zowel links als rechts? En kunnen we het daar dan bij laten?
Ik heb er namelijk persoonlijk een beetje moeite mee, die petities. Daarom staat mijn naam daar ook niet onder. In gesprek willen blijven met iedereen, terwijl je een deel van onze bevolking wegzet als extreem- of domrechts, dat ruikt naar hypocrisie waar Jezus óók tegen was. En is het niet juist de charme van ons geloof, dat wanneer iemand een Bijbel in de fik steekt, daar geen haan naar kraait? Met een beetje geluk kunnen we er een grap van maken waar we dan met z’n allen gezellig om kunnen lachen en schouder aan schouder weer werkelijke naastenliefde aan elkaar en de verstotenen kunnen tonen.
Foto: Metro Centric @ Flickr.com